Πόσες φορές είδαμε φωτογραφίες με ράντζα στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων του ΕΣΥ και πόσες άλλες συζητήσαμε για τις μοιραίες ελλείψεις του ΕΚΑΒ, τις πάγιες και πολυετείς παθογένειες των συστημάτων Υγείας, τη μικρή διαθεσιμότητα πρωτοβάθμιων μονάδων, την «έξοδο» των ιατρών από τη χώρα; Τα θέματα που απασχολούν τον δημόσιο διάλογο είναι κατά κανόνα αυτά που βγάζουν εύκολα τίτλο και, όταν τα χρησιμοποιούν οι κομματικοί στρατοί στο διαδίκτυο, προσελκύουν το ενδιαφέρον του κόσμου που δεν γνωρίζει λεπτομέρειες. Ολα τα παραπάνω είναι κρίσιμα και απολύτως απαραίτητα για την ποιότητα ζωής των πολιτών μιας σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας. Η σύγκρουση με χρόνιες και βαθιά ριζωμένες παθογένειες δεκαετιών στο ελληνικό κράτος, με στόχο την απλοποίηση και την ουσιαστική βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, ιδίως των πλέον ευάλωτων, θεωρητικά, βρίσκεται σε ημερήσια διάταξη τα τελευταία πολλά χρόνια, με κυβερνήσεις που πέρασαν αλλά δεν άγγιξαν, ή τόλμησαν αλλά δεν ολοκλήρωσαν συγκεκριμένες πολιτικές. Πόσοι από εμάς σε αυτή τη δουλειά (με εξαίρεση τους συναδέλφους μου οι οποίοι χρόνια τώρα ειδικεύονται στο ιατρικό ρεπορτάζ) θυμούνται τις ντροπιαστικές ουρές σε φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ ανθρώπων που περιμένουν το φάρμακό τους για να συνεχίσουν να αντεπεξέρχονται σε μια απαιτητική καθημερινότητα; Για χρόνια οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να διανύουν χιλιόμετρα, να ταλαιπωρούνται για ώρες, να απελπίζονται και να μαυρίζουν την ψυχή τους, εκεί στην αναμονή, σε κάποια στροφή ένα ή δύο οικοδομικά τετράγωνα από το φαρμακείο. Το φάρμακο «κατ’ οίκον» είναι μια αρχή...